samedi 18 août 2012

Lou journalet dóu Pont de Garanço N°4 Mai 2011

 

Au mès de Mai

Vai coume te plais

Uno banasto pèr capèu

« Quant n’en vos ? ». Aquesto questioun , l’aviéu en ahiranço. La troubave mespresento emé l’emplé dóu tutejage. E pamens, moun paire, li couide apieja i ridelo de la camiouneto, qu’acoumpagnave de tèms en tèms sus li mercat de rasin, ié devié respoundre pèr espera vèndre nòsti rasin.

À la sousto di sebisso de ciprès, n’avié faugu de paciènci e de voulounta pèr culi aquèli rasin roussinèu que fasien bèu à vèire dins si banasto souto la bacho jauno de la camiouneto. Li prene emé precaucioun pèr la coua sènso ié leva « la flour », uno sorto de pòusso que curbissié chasque gran, li cisela emé suen pèr ié sourti li quàuqui marrit gran e pièi li dispausa emé delicadesso dins sa banasto sènso li trop esquicha, vaqui lou travai que se devié faire dóu matin au sèr en pleno cagnasso. Peréu, « Quant n’en vos ? », lou ressentiéu coume uno prefoundo injustiço.

De tèms en tèms, ère carga de faire lou tour de la colo di vendemiarello emé uno damo-jano pleno d’aigo fresco coulourado emé un pau d’antesite. Alor, chascuno bevié à de-reng dins lou meme got e reprenié reviscoulado, soun travai. Eliso, nosto vesino, se cargavo d’acampa li cacalauso escoundu à l’oumbro dins li souco ; nous proumetié de nous en faire tasta à la fin uno suçarello. Èrian atravali ; mai souvènt, moun paire s’entournavo dóu mercat sènso agué vendu soun viage de rasin. Falié alor arresta lou travai e sentiéu uno grando injustiço m’envahi : Aquest travai troubavo pas pèr un tèms sa recoumpènso. Moun paire, éu, gardavo espèr. Fasié alor lis àutri mercat e arribavo fin-finalo, à vèndre sa marchandiso. Me souvene que falié evita li mercat dóu divèndre qu’èro un jour sènso coumando pèr lis espeditour que trevavon alor li mercat en cerco d’uno bono afaire .
Ma maire bèn souvènt nous countavo alor li malastre d’aquelo proufessioun que ié semblavon èstre uno fataleta. Es ansin qu’un jour de mercat, moun Grand, qu’èro parti de Vedeno emé soun miòu au mercat de Mouièro, se veguè prepausa pèr un espeditour un pres ridicule, escas pèr uno banasto de rasin : Moun Grand n’en prenguè alor uno e en rèn de tèms n’en curbiguè la tèsto de l’ome que s’esbignè vergougnous e leissè lou mercat degoulinant dóu jus di rasin escracha. Long-tèms sus li mercat, fuguè moustra dóu dèt pèr li païsan que disien alor : « Es lou que lou Marcèu a capela d’uno banasto! ».

Michèu

Lou gros esfrai

Aviéu de segur quinge o sege an, e pèr ana au licèu, me falié percoula mai de tres kiloumetre à pèd pèr rejougne l'arrestado dóu car.

Tres kiloumètre pèr encamba un cresten, à travès ermas, camin clapeirous, bos, esclargiero. À la bello sesoun, èro un encantamen, à pouncho d'aubo perfumado de badasso, de susprendre li lapin dins l'esclargiero, la lebre boumbissento dóu jas, vèire tout lou mounde menudet di bestiouno à l'obro, èstre acoumpagnado pèr lou cant dis aucèu dins la bouissounaio, entre-vèire lou reinard s'endraia de garapachoun demié lis àutis erbo.

Mai tre l'autouno, d'aquest'ouro matiniero, tout èro encaro aprefoundi dins l'escuresino, emai qu'estènt pas forço cregnento, m'atardave pas, courrènt quasimen pèr arriba fin qu'aquelo ribo de la routo. Li niue que la luno alusentié, èron encaro mai esfraianto ; tout prenié un trin fantasti ; la siloueto di grands aubre balancejavo soun oumbro negro sus lou clar dóu camin ; avançave tèsto souto, regardant que mi pèd que fasien redoula li caiau dins la draio.

Un d'aquèli matin, dins la fresquiero de la fin d'autouno, alor que travessave lou bos de roure, ausisse ourla à quàuqui mètre de iéu. La tressusour me pren e buto encaro lou pas pèr escapa à n’aquelo menaço, à n'aquelo creaturo amatado dins quàuqui tousco.

Mai dins lou grand silènci dóu bos, alor que counglaçado de l'esfrai, courre coume uno perdudo, li bram se raprochon ; quàuque èstre invesible e maufasènt , ome o bèsti, me seguis de segur; ause pas me revira, mis iue roudihon de drecho à gaucho ; rèn !...Moun cor pico tant fort dins ma peitrino que pode gès ausi d'autre brut à l'entour.

Mai que d'un cop, m'embrounque dins ma courso esglariado ; toumba aqui sarié ma fin tras que seguro; m'arrape i branco, e courto d'alen, arribe enfin au descubert alor que la creaturo decèsso pas d'ourla à l'óuriero dóu bos.

À vèspre, recampado à l'oustau e encaro souto lou cop de la pòu, conte moun auvàri à moun paire que me respound dins un cacalas: «  Michello, veguen, l'as pas recouneissu? Es lou grand-du ! »

A la fes escalustrado que moun paire riguèsse ansin de ma pòu e dóu meme tèms rassegurado, me siéu mestrejado e tout de long di quàuquis annado ai pus tourna parla de ma mau-parado.

Pèr quant à moun paire, amusa, a counta acò à sis ami cassaire, e es coum'acò que quàuqui tèms après, n'i a un d'entr'èli que, desbarcant un sèr à l'imprevisto à l'oustau, vengué m'óufri lou grand-du empaia.

Ai alor pouscu lou regarda sènso branda, moustras esfraiant d'aquest matin d'autouno, e meme sourire d'aquelo grando pòu.

Mié-siècle après, o gaire se n'en manco, es toujour aqui, lis arpo acroucado à la branco ounte lou fusiéu l'a de segur susprès, e souventi-fès, lis iue dins si iue de vèire, ai counta is enfant l'istòri d'aquèu rescontre.

Michello

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire