lundi 27 février 2017

Lou journalet dóu Pont de Garanço N°61 : Mars 2017

Au mes de Mars, lis óulivié soun desbrounda

                                     Proumièri vacanço à la mar

« Aquest an, mis enfant, avèn decida d’ana campa à la mar », nous diguè un jour nosto tant gento maire. Ma sorre e iéu n’en fuguerian tout estrambourda. Anavian vèire pèr lou proumié cop la mar e subretout ié demoura un mes de tèms. « Mai avèn ges de tibanèu » apoundeguère en regardant soucitous mi bràvi gènt . « N’en bastiren uno » s’empreissè de dire moun paire. Rassegura, nous vesian deja en trin d’aprene à nada, sauta dins lis erso, faire de castèu de sablo, pesca… Èro uno meraviho e l’espèro d’aquest evenimen sarié de segur longo.

                           la Capte

Moun paire s’apountelè dounc à la counfeicioun dóu tibanèu. Pèr apara de la plueio li viage de rasin, avié coumpra, dempièi quàuquis annado, uno grando tendo verdo de siès metre sus siès. Pèr pas que ié raubèsse, avié fa escriéure dessus en gros caratère soun noum e soun adrèisso. Pèr li vendèmi, au mes de setèmbre, bèn souvènt, falié cubri li caisso pleno de rasin amé aquelo tendo tre que li proumièri gouto de plueio toumbavon.

Nost’ami « Louque » que i’avié pas soun parié pèr faire li platèu de rasin, nous prepausè de faire de piquet de ferre pèr auboura la tendo en formo de tibanèu. Ansin, amé de courdello e de piquet de vigno que n’en mancavon pas à l’oustau, lou tibanèu sarié lèu dreissa ; sufisié alor de dos tendo mai pichouno pèr n’en tanca li dous coustat.

Lou grand jour arribè enfin. Fauguè carga la camiouneto : Li dous lié metalin amé si matalas de lano, lou pichot bufet que moun paire avié pinta de jaune, li casseirolo, la sartan, li sieto, li cubert, li vèire, la boutiho de gaz amé la gasiniero, li quatre cadiero, la taulo que moun paire i’avié traça dessus uno rousaço de tóuti li coulour, sènso óublida li vèsti, li linçòu, li cuberturo, lis aurihié ; èro un vertadié Sant Miquèu ! Pèr s’apara dóu sablo, de posto èron previsto pèr n’en cubri lou sòu. La camiouneto fuguè lèu coumoulo ; i’aguè pamèns uno plaço pèr lou pichot pèile de carboun de bois, la damo-jano de vin e la boutiho de pastis de la fabricacioun de l’oustau.

Ma sorre e iéu trouberian un sèti au mitan de tout acò. Lou viage poudié alor coumença.

A la sourtido de Mouiero, proche dóu camp d’aviacioun de Cantarèu, lou moutur de la camiouneto s’arrestè net: Après forço eisitacioun pèr trouba la rasoun de l’auvàri, moun paire se faguè presta uno biciéucleto pèr un païsan vesin, pèr ana querre uno boubino novo encò lou garagiste de Mouiero e ansin countunia noste viage. Après un autre arrest pèr uno crebaduro, pousquerian enfin arriba dins lou tantost au campage de « La Capte » proche de Ièro que countavo pas mens de cinq milo campaire.

Trouberian lèu uno plaço dintre de tibanèu tout mouderne. Nosto istalacioun anavo de segur atira la curiouseta di gènt ; ma sorre e ma maire de segur un pau vergougnouso de tout aquel descargamen, s’escapèron pèr ana descubri lou rode dinterin que moun paire e iéu bastiguerian lou tibanèu.

                            image

Amé l’ajudo de nòsti dous martèu de long margue e amé lou biais « à tu, à iéu » di gènt dóu cirque « Pinder » , li piquet de vigno fuguèron lèu planta. Li courdello, bèn tiblado, dounèron formo à nosto abitacioun tendado. Sufiguè alor de requiéula la camiouneto à l’intrado dóu tibanèu pèr n’en descarga d’escoundoun, noste Sant Frusquin e douna un èr agradiéu à nosto sousto. Coume dins lou conte « Li tres pourquet », lou loup aurié pouscu boufa, mai lou tibanèu aurié pas boulega nimai trantaia. Avié fièro aluro e èro proun singulié. Èro l’atiramen de tout lou campage. Lou noum de moun paire èro bèn vesible sus lou coustat de la tendo e mancavo que li jounglaire, quàuqui mounino  e autris animau sòuvage pèr n’en retraire l’image dóu cirque. Quàuqui drole curious e agroumela autour de noste tibanèu, me demandèron meme de ié mountra la meinajarié que se poudié escoundre dins la camiouneto! S’aviéu sachu faire quàuquis acroubacio, auriéu de segur pouscu gagna un pau de dardeno.

À sa revengudo, ma maire nous anounciè qu’èro pas poussible d’utilisa lou pèile : Èro trop dangerous amé li pin tout proche qu’assoustavon lou campage. Aurien pouscu bouta fiò au rode.

Li vacanço anavon dounc poudé coumença. Fuguèron tant bono que ié sian tourna tóuti lis an pendènt mai de dès an.

Aro, quouro cargue nosto pichoto remorco qu’acroucan à noste tandem coucha pèr uno escourregudo de quàuqui jour sus li routo de noste tant poulit païs, pode pas m’empacha de pensa à nòsti proumièri vacanço à la mar e n’en siéu tout trefouli. Èro l’aventuro dins touto sa simpliceta.

                                                                                    Michèu

                        Alessandra David Neel,

                Uno femo e uno astrado estraourdinàri....

Fuguè óurientalisto, tibetoulogo, journalisto, cantairis d' óupera, escrivano, esplourairis, e encaro franc-massouno e boudisto...

Nasquè lou 24 d'óutobre 1868 à Sant Mandé ( proche Paris), èro franceso e beljo. Chatouno rebello e escaparello, pantaio deja de vouiage... Si gènt la mandon au counservatòri pèr estudia lou piano e lou cant. Proun jouino, fuguè proumiero cantairis de l'oupera de Anoï, en Chino. Es à Tunis, ounte anavo canta, que fai lou rescontre de Felipe Neel, engeniour-chèfe di camin de ferre, e se maridaran en 1904.

En 1911 s'envai pèr un viage en Indo, mai s'entournara que quatorge an mai tard emé un jouine lama « Ioundèn » qu'adóutara coume soun enfant. Acò agrado pas à moussu Neel, e lou parèu se desseparo mai restaran ami e s'escriéuran de longo. Quouro Alessandra fai si vouiage, es èu que s'encargo de geri si bèn e de ié manda d'argènt.

En Indo, Alessandra vai dins li mounastèri boudiste, apren lou tibetan e lou sanscri ; fara lou rescontre dóu Dalaï-Lama e s'amigara emé de catau. Restara quàuquis annado de tèms à Lachèn, dins un mounastèri pèr ié reçaupre l'ensignamen boudiste ; aprèn coume faire «  toumo », valènt à dire moubilisa soun energìo dóu dedins pèr proudurre de calour, ço que, un jour, ié sauvara la vido ; es pèr tout acò que reçaupè lou titre de «  Lampo de sapiènci » e fuguè regardado coume « Dono Lama » e dóutour en boudisme tibetan. Oubrara à la reformo dóu boudisme, d'annado de tèms. Es aqui, au trefouns de l'Imalaia qu'aboutis sa quisto de la sagesso.

 

                               Alexandra

Dins la pountanado de la guerro moundialo, pòu pas s'entourna en Éuropo. Emé Ioundèn, parton pèr lou Japoun, pièi la Coureìo e la Chino que travessaran de soulèu à soulèu*. Aquéu viage vai dura mant uno annado à travès lou desert de Goubìo, la Moungoulìo, pièi faran pauseto tres an de tèms au Tibet. Vestido coume uno mendicanto, dintrara à Lassa, la ciéuta enebido, e sara la proumiero femo éuroupeano que ié sejournara ( dous mes de tèms). Sara pièi desmascado à l'encauso de sa proupreta ! ( s'anavo lava cade matin à la ribiero)

 

                             tibet_lhasa_01_1254838971

Quouro s'entourno au païs, en 1925, s'aviso que soun audàci l'a rendudo celèbro, mai sis esplé soun countro-versa.

Restara quàuqui tèms dins lou rode de Touloun, pièi croumpara un oustaloun à Digno-li-Ban, que batejara « Samten-Dzong » ( la fourtaresso de la meditacioun) e dira d'aquest endré : «  Es un Imalaia pèr lilipucian » Aqui vai escriéure lou raconte de si vouiage, e forço libre, fara de counferènci en Franço e en Éúropo.

En 1937, à 69 an, decido de mai parti en Chino emé Ioundèn pèr estudia lou nouvèu taouïsme, mai la guerro entre li chinés et li japounés s'encagnavo, alor rejoun lou Tibet ounte restara mai cinq an de tèms. Mai Felipe Neel defunto en 1941, e Alessandra n'es forço treboulado.

                                    Alexandra David Neel

En 1946, quito l'Indo definitivamen emé Ioundèn, e s'istalon à Digno. Ioundèn defunto à la subito en 1955. Alessandra, souleto, s'istalo pèr quàuquis annado au Mounegue*, pièi s'entorno à Digno em'uno jouino secretàri, Marìo-Madaleno Peyronnet que vai resta fidalamen à coustat d'elo fin qu'à sa despartido, prenènt siuen d'elo coume de sa maire. Alessandra l'avié escai-noumado «  la tartugo ».

            maison AlexandraDins soun oustau de Digno

Se dis que lou prefèt di Bàssis-Aup fuguè sousprès de reçaupre uno demando de Dono Neel pèr faire renouvela soun passo-port ! Avié cènt an !

Defuntara qu'avié quasimen 101 an, lou 8 de setèmbre de 1969. Counfourmemen à soun souvèt, si cèndre e li de Ioundèn fuguèron carrejado pèr Marìo-Madaleno e esparpaiado dins lou Gange.

Vaqui ço qu'escriguè Alessandra quouro se pausè à Digno, après aguè tant courregu dins aquéli rode aluencha, li mountagno de Chino e lou Tibet, de milié de kiloumètre de soulitudo jalado, d'à pèd o sus l'esquino d'un iac o d'uno miolo :

« Pèr dire lou verai, ai lou làngui dóu païs pèr un païs qu'es pas miéu. Li stepo, li soulitudo, li nèu eternalo e lou grand cèu clar d'eilamoundaut me trevon !

Lis ouro dificilo, la fam, la fre, lou vènt que m'entre-taiavo la caro...Li camp dins la nèu, dourmènt dins la fango jalado, e lis arrestado demié la poupulacioun crassouso, l'abramadisso di vilajan, tout acò fasié rèn, aquéli misèri passavon lèu e restavian perpetualamen ennega dins lou silènci, ounte i'avié que lou vènt que cantavo, dins li soulitudo quàsi viéujo meme de vido vegetalo, li caos de roucas fantasti, li aguïo vertiginouso e lis ourizount de lus esblèugissènto. Païs que sèmblo d'aparteni à-n-un autre mounde, païs de titan o de diéu, n'en reste pivelado !»

Marìo Madaleno Peyronnet diguè : « Vouliéu uno vido que siguèsse pas banalo, me la siéu óuferto ; siéu urouso d'aguè counsacra ma vido a-n-uno talo amo.(...) L'eisèmple d'aquelo pichoto femo emé si deco e si feblesso, qu'a sachu trouba soun camin, provo que nautre tambèn lou pouden trouba. E aquéu camin s'atrobo de-dela de l'Imalaïa e dóu boudisme, en se-meme. »

                                                                               Michello

Foutò de la telaragno

Sourso : Viquipedia

Alexandra David Neel : Grand Tibet et vaste Chine. (Ed. Plon)

Alexandra David Neel : Voyages et aventures de l'esprit. (Albin Michel)

                                          À Clapeito,*

                              flanc-montagne-web

Avian la chanço d'èstre counvida, pèr uno bello vesprado d'Avoust, dins un oustaloun de mountagno, proche Isouard !

                             Chalet-montagne-web

Adounc, nous vaqui tóuti recampa dins la pichoto salo, à l'entour de la taulo, à coustat dóu pèile que rounco ; fai fre à mai de dous milo mètre meme l'estiéu, nous coungoustant de la soupo que nosto oustesso avié aducho de Brunissard.

Bernat, lou pastre que passo l'estiéu dins l'aupage emé si fedo vengudo de la Crau, nous countavo en brassejant bord qu'es d’óurigino italiano, màntis istòri de la mountagno, istòri de pastre e de pastresso, quouro, subran, un grand brut de sounaio e de treboulun nous arribo : l'avé es en aio dins lou claus.

Bernat fai qu'un saut : lou loup ! Cargo soun fusiéu pausa toucant la porto e sort, segui de la taulado ; engauto soun fusiéu e tiro en l'èr...E davans nòstis iue esmeraviha, uno estello que fuso travesso lou cèu...

Alor, dis oustaloun d'en bas, uno voues claro mounto dins l'èr linde e inmoubile de la niue mountagniero : «  Eh ! Bernat, as despendoula uno estello ! »

                                                  Óudeto.          Reviraduro couleitivo.

* Clapeito : oustaloun d'estivo dins lou massis dóu Queiras, coumuno d'Arvièi ; 2300 mètre d'autitudo.

                                              Mes trois oliviers,

                            plantation-d-39-oliviers_21150988

Trois oliviers sous le grand vent

Secouent leurs têtes argentées.

Ils sont si vieux, si émouvants,

Au gré des saisons répétées !

Trois oliviers dans le soleil

S'imprègnent du chant des cigales,

Dressées sur l'horizon vermeil,

Plein de musiques infernales.

Les trois vieux oliviers, les miens

Reste des hoirs de mes ancêtres,

Ont à mes yeux, ce charme ancien,

Òu les souvenirs s'enchevêtrent.

Secrets de mes vieux oliviers,

Répandant, au fil des années,

Dans ce paysage familier,

Comme un parfum de fleurs fanées.

Je vous vénère et viens m'asseoir,

Sur la colline provençale,

L'été, lorsque descend le soir,

Dans l'immense paix monacale.

Tiré du livre de la poétesse Ginette Viaud-Desmoulins, par Marie-Jeanne

jeudi 2 février 2017

Lou journalet dóu Pont de Garanço N°60 : Febrié 2017

“Siéu lou mai pichot e lou mai fre”

Li tres pourquet

                                      stock-vector-three-piglets-481600423

Un jour, maman trueio declarè qu’èro tèms que sis enfant anèsson courre lou mounde. Li tres pourquet diguèron adiéu à sa maire e partiguèron chascun de soun coustat.

Alassa de camina, lou proumié pourquet se bastiguè uno cabano clujado amé de paio, pièi s’enanè coucha.

Lou loup que bramavo fam, arribè lèu e diguè : « Pourquet, se me duerbes pas, boufarai tant fort que toun oustau s’envoulara ? »

Lou pourquet refusè de durbi. Alor, lou loup boufè tant fort que l’oustau s’envoulè . Se jitè pièi sus lou pourquet e n’en faguè qu’uno boucado.

Lou segound pourquet èro tambèn un pau peresous. Se bastiguè uno cabano amé de post, pièi s’enanè coucha.

Lou loup apareiguè e diguè : « Pourquet, se me duerbes pas, boufarai tant fort que toun oustau s’envoulara. »

Lou pourquet refusè de durbi. Alor lou loup boufè tant fort que la cabano s’envoulè. Devourè pièi lou segound pourquet.

Urousamen, lou tresen pourquet èro forço travaiaire. Se bastiguè un oustau en brico e en ciment. Lou loup apareiguè e diguè : « Duerbe-me si-que-noun boufarai tant fort que toun oustau s’envoulara. »

« Boufo autant que vos, me fas pas pòu ! »

Lou loup boufè de tóuti si forço, mai de bado.

« Te ié vas leva la pèu » ié diguè lou pourquet.

Èro siau, car sabié que, gramaci soun travai, soun oustau èro forço soulide.

Lou loup, mau-countènt, decidè alor de mounta sus la teulisso de l’oustau e de se leissa glissa dins la chaminèio.

Mai lou pourquet coumprenguè ço que fasié e levè lou curbecèu de l’oulo pleno d’aigo bouiènto sus lou fiò.

Lou loup toumbè dins l’oulo e s’esbouientè. S’esbignè coume un lamp pèr mounte èro vengu e lou veguèron plus jamai.

                                      500_F_467636_J31B9xmEP0pIgM631KNczb35DKDEGI

  image de la telaragno                                                                                                                                           Michèu

                          Coume saupre ?

Asseguranço, erranço, enfanço e bèn d’àutri…

Mai pamèns toulerànci, elegànci pèr n’en cita que dous…

E tambèn soufrènço que faudrié pas escriéure coume gerènci, vo apartenènci e preferènci.

Pas facile, pas facile de tout !

Verificas vòsti couneiss---- amé li mot eisig----, insoul----, eisist----, ensist----e atir---- ; mèfi, i’a uno lèco ! 

Osco ! Se sias pas esta en dout---- sus l’ourtougrafo d’aquéli mot, poudès ana sènso crento à la ditado de nòstis ami de Bedarrido.

                                                          Michèu

                                     Espacejado long di canau....

 

                              DSC0470910 janvier

Que d'aigo...que d'aigo ! Lou 10 de Janvié « l'espacejado mesadiero de Nounours » qu'ourganise despièi uno quingeno d'an, nous counduguè em'uno deseno d'ami, sus lou « camin di canau », à-n-Avignoun. Aquéu camin es uno vìo amenajado e reservado pèr li pedoun e li ciclisto, e que meno sus cinq kiloumètre de long dóu licèu Reinié Char jusqu'i bàrri de la Porto Tiers. A l'ana, avèn agu de plueio, pamens, emé nòsti paro-plueio e nosto bono imour, se sian interessa à l'aigo di canau ! Di canau ? Mai li qunte ? Lou mai impourtant qu'avèn ribeja, es lou canau de Vau-Cluso, tambèn, nous fau remounta fin qu'à sa sourso. Pèr acò, entournen-nous à soun sourgentiéu* de la Font de Vau-Cluso, celèbre dins lou mounde entié pèr soun gourg* e tambèn pèr lis amour de Lauro e Petrarco. A sa coumençanço, davalant uno pèndo proun soudo, la Sorgo a qu'un lié, mai tre l'Isclo de Venisso, se desseparo en dous grand bras : -La Sorgo de Veleroun -La Sorgo d'Entre-Aigo e aqui, pèr de resoun geougrafico e subre-tout ecounoumico ( noumbrous moulin, culturo...), li dous bras mancon pas de bras, e aquésti soun souvènt que de fiholo : – Sorgo de Mounclar – Sorgo dóu Pont de la Sablo – Sorgo dóu Travès – Sorgo de la Feble. Es pèr acò que li geougrafe parlon de la « Plano di Sorgo » ! Fin finalo, à Trevouso, li dos Sorgo se rejougnon pèr s'ana traire, ensèn, dins Óuvezo, à Pont de Sorgo. Touto-fes, lis ome troban que lis aboundòusis aigo de la Sorgo avien ges de ròle ( ecounoumi, sanitàri o prouteitour) pèr Avignoun, decidèron, tre lou siècle Xèn, de cava lou Canau de Vau-Cluso pèr carreja lis aigo de la Sorgo d'Entre-Aigo, es ansin que lou canau nais au Tor, au rode de la Croupièro, à la preso dóu Prevost. Es aquelo Sorgo que travesso Vedeno e qu'a-n-Eguïo se desseparo mai en dous ; un di bras se vai traire dins Óuvezo, à Pont de Sorgo, quartié de Pountihac, l'autre bras passo au quartié de Bèu-Port, à l'usino Liebi, pièi à Real-Panié, au Pont di Dos-Aigo ( toucant lou pargue Chico Mendes) e arribo pièi i bàrri d'Avignoun, à la tourre dóu Sant-Esperit ( o Tourre de la Sorgueto), carriero di Tenchurié, e se vai traire dins Rose. Es aquéu bras que seguissèn despièi Real-Panié. Mai coume se d'aigo n'avié pas proun, aquéu bras dóu canau recampo lis aigo dóu Canau de l'Espitau ( la Durançolo) vengu de Durenço despièi Bon-Pas. En mai d'acò, toujour emé lis aigo de Durenço, lou Canau Crihoun e soun vaste maiun en telaragno aseigavo 2460 eitaro. Un pau mai liuen, lou Canau dóu Pue seguis Durenço en ribo d'Avignoun. – Aquéu jour, lou 10 de Janvié, mau-grat la fre e l'umide, avèn marcha, blaga, ri e tambèn après forço causo sus la vido de noste « 84 ». Quet bonur !

                                      DSC04716

                                     Tèste de Michèu Ourson, reviraduro de

                                         Michello. Foutò de Michèu Ourson

 

                            Moun oustau, en ribo dóu canau de Vau-Cluso....

Quouro aguerian decida de quita noste campèstre pèr nous raproucha de la vilo, èro en 2001, après un nevaias* que nous leissè uno semano de tèms sènso eleitricita. Avèn cerca, de mes de tèms, un grand oustau o un terren pèr lou basti ; e n'avèn vist ! Res nous counvenié ; pièi un jour, un de nòstis ami nous infourmo de quaucarèn que belèu nous farié... Es coume acò que se sian istala à Sant Savournin. Un terren que s'estiro sus setanto mètre long dóu canau , de que espera de miés ? Voulian d'aigo ? N'avèn ! Aquéu jour, se sian di qu'èrian crespina !

                                           IMG_0707

E tre que fuguère à la retirado, ai coumença à m'óucupa dóu jardin ; d'en proumié, me fauguè neteja, leva li roumias ; tout èro embartassi, enermassi. Mai me chalave deja de remira la vido de la feruno dins aquéu rode astra. Un parèu de ciéune* vanegavon, de l'aubo au calabrun, sus l'aigo, e de canard còu-verd que li femelo an sus soun alo un pichot rode d'uno bello coulour vióuleto encro, e de galinastro* tant poulideto, negro emé soun bè coulour d'arange.

           500_F_117437666_IGcI4gCEFZ6RJJgchoWJREBVaiQPzfD7D'agachoun, sènso faire de brut, ai pouscu espincha lou bluiet*, lèst coume un uiau pèr cabussa, tèsto pouncho dins l'aigo, e n'en sourti, à chasque cop un pichot peissoun qu'anavo empassa, quiha sus uno branco de la figuiero.

240_F_125801241_WTrdghlReCoAqbSbK4AhmbMLrF5nEaUbLou corbmarin*, éu, pas tant finoche, cabusso dous o tres cop avans de pesca uno predo, pièi sort degoulinant d'aigo, se pausa sus uno souco pèr s'espóussa.

500_F_113104535_0dAlv5ia8Cn5Z2UskLriiQQVsxqOx83o Regarde encaro li gàrri-vibre* tant poulit que sorton de l'aigo pèr ana manja d'erbo sus li ribo, e que quand nadon, se vèi que soun esquino e soun nas.

160_F_134299675_9ptO3OPyO5nMTBU4SVNFMUWBKDcu27X1Aniue i'a de vibre*e tambèn de lùri*, mai es de bèsti talamen cachouso que sorton que quand senton que i'a res que li pòu esfraia. Se vèi encaro, de tèms en tèms de galejoun* o de guiraud*, quiha sus si gràndi pauto, que vènon pesca de peissoun o de granouio. De l'autre man dóu canau, en fàci de l'oustau, s'estalouiro uno terro faturado inmenso ; quouro se coutrejo, i'a de vòu de gabian*, de courpatas* o de pijoun que venon aganta de verme. Aquest an, avien fa de viro-soulèu dins lou champ, erian flouri à noun plus ! E à l'autouno, quouro se meissounèron, i'avié de vòu de sansounet* e de paloumbo que venien manja li grano. Avans d'arriba au nostre, lou canau passo au lavadou publi, à la minoutarié Tarascoun, ounte de segur devié antan faire vira de molo, pièi raio poulidamen souto d'aubre grandaras, aseigo uno moulounado de jardin sus si ribo, vèn lipa lou lindau d'oustaloun ounte chascun a sa barco estacado, e que soun balans fai flouqueja l'aigo. Touto uno vido se debano aqui, long d'aquéu canau. Canau milenàri, si paret de pèiro de taio se soun derrunado, e l'aigo, au debana di siècle, n'a rousiga li ribo ; e lou canau es devengu ribiero... Remountant soun cours emé la barco, fau passa souto de vouto d'aubre, dins uno vegetacioun fougouso, desranjant, en passant, de sequelo de canard e quàuqui galinastro escalustrado que tout d'uno se van escoundre. Gaire après l'oustau, i'a la reclauso ounte l'aigo cabusso de quàuqui mètre dins un gourg em'un brut espetaclous. D'aqui, lou canau se desseparo en dous bras que traucon souto de vouto de pèiro e s'en van, eilabas, souto l'usino de Groumelo, ounte de segur fasien vira d'eisino. Aqui, a passa tèms, i'aguè un moulin de garanço, pièi un moulin pèr blanchi li telo de coutoun, à l'epoco dis indiano d'Avignoun ; e enfin, fuguè uno papetarié ; e aro, despièi quàuquis annado, tout es barra, mai lis aigo countunion de i'esquiha souto, dins la sournuro... Aigo lindo au bon soulèu, aigo sourno anue ounte la lugano se vèn miraia, aigo traucado de miliasso de flecho quouro lou cèu s'escagasso, aigo mouvedisso li jour que lou magistrau ié boufo dessus coume un perdu. Espetacle vivant, chanjadis, i'a mai de milo an qu'aquélis aigo raion, e n'an vist passa de gènt, n'an carreja de pantai, de la Font de Vau-Cluso à la mar !

                                                   Michello

*nevaias : grande quantité de neige. Ciéune : cygne. *galinastro : poule d'eau. *Bluiet : martinpêcheur. *Corb-marin : cormoran. *gàrri-vibre : ragondin. *vibre : castor. lùri : loutro. Galejoun : héron. guiraud : aigrette. gabian : mouette. courpatas : corbeau. Sansounet : étourneau